پایداری دیوار های جان پناه و بالکن ساختمان ها یکی از مهم ترین ملاحظات ایمنی در سازه های شهری به شمار میرود؛ بویژه در مناطقی که خطر لرزه خیزی در آنها قابل توجه است. تجربه رخداد های لرزهای نشان میدهد که اجزای غیرسازهای مانند جان پناه و دیواره های بالکن در صورت ضعف اتصال یا انسجام ناکافی، میتوانند منشا آسیب های جدی و حتی سقوط قطعات شوند؛ موضوعی که ضرورت به کارگیری روش های استاندارد را دو چندان میکند.
استفاده از وال مش در جان پناه بعنوان راهکار مطمئن برای ارتقای پیوستگی، کاهش ترک خوردگی و افزایش مقاومت جان پناه، در چند سال اخیر مورد توجه قرار گرفته است. وال مش که در اسناد فنی با عنوان ملات مسلح شده با مش الیاف یا پلاستر سیمانی تقویت شده با توری فایبرگلاس معرفی میشود، لایه ای پیوسته و مقاوم ایجاد میکند که رفتار اجزای غیرسازهای را در برابر نیرو های جانبی بطور قابل توجهی بهبود میبخشد. این سیستم با ایجاد یک سطح تقویت شده، از جداشدگی، ورق شدگی و گسیختگی دیوار های کم عمق و ناپایدار جلوگیری میکند؛ به همین علت در پروژه های بلند مرتبه، ساختمان های مسکونی و فضا های باز همچون تراس و بالکن کاربرد فزایندهای یافته است.
اگرچه پیوست 6 استاندارد 2800 تنها اصول کلی مربوط به روش مدرن مهار دیوار را بیان میکند و بطور مشخص وارد جزئیات مهار جان پناه با وال مش نمیشود، اما نشریه 714 و نشریه تخصصی وال مش، ضوابط اجرایی، الزامات کیفی و نحوه تقویت اجزای معماری را به شکل دقیق تری تبیین میکنند. بر اساس این اسناد، به کارگیری این روش بروز در مهار اجزایی مانند جان پناه، بالکن و دیوار های محیطی، علاوه بر کاهش خطر آسیب، موجب دوام بیشتر، عملکرد لرزهای بهتر و یکنواختی سطح نهایی میشود.
دلایل مهار لرزهای بالکن و دیوار جان پناه در ساختمان
دیوار جان پناه و اجزای پیرامونی بالکن از عناصر معماری هستند که بعنوان بخش های غیرسازهای ساختمان عمل میکنند. جان پناه معمولا در لبه بام یا بالکن اجرا میشود و هدف آن تامین ایمنی کاربران، ایجاد محدودیت فیزیکی و کنترل دید است. این دیوارها با وجود آن که باربر نیستند، به دلیل قرارگیری در لبه های خارجی سازه و ارتفاع نسبتا کم، در معرض نیرو های جانبی ناشی از باد و زلزله قرار میگیرند. دیواره های بالکن نیز عملکردی مشابه داشته و در نقش یک محافظ پیرامونی عمل میکنند و سطح تماس قابل توجهی با نیروهای افقی دارند.
بر اساس مباحث مطرح شده در پیوست ششم استاندارد 2800، «طراحی لرزهای و اجرای اجزای غیرسازهای معماری»، تمامی اجزای غیرسازهای از جمله دیوار های داخلی و خارجی، جان پناهها و دیواره های بالکن، در برابر شتاب های لرزهای بسیار آسیب پذیر هستند. تجارب جهانی و رخداد های لرزهای داخل کشور، به ویژه زمین لرزه سرپل ذهاب، نشان میدهند که خرابی این اجزا میتواند منجر به سقوط قطعات، مسدود شدن مسیر های خروج، ایجاد خطر برای عابران و ساکنان و تحمیل خسارت های سنگین مالی شود. این موضوع سبب شد که توجه جامعه مهندسی کشور به الزامات طراحی و مهار لرزهای اجزای غیرسازهای بیش از پیش جلب شود.
از آنجا که جان پناه و دیواره های بالکن در بخش های مرتفع سازه قرار دارند و رفتار آنها تحت تاثیر مستقیم شتاب لرزهای است، در صورت عدم مهار مناسب، امکان واژگونی، کنده شدن یا ترک خوردگی شدید آنها وجود دارد. این اجزا به دلیل جرم متمرکز و اتصال ضعیف در روش های سنتی، هنگام زمین لرزه عملکرد نامطلوبی نسبت به نیرو های افقی نشان میدهند. به همین علت در ضوابط جدید، ایمن سازی و تقویت این بخش ها به عنوان بخش جدایی ناپذیر طراحی معماری و نظارت اجرایی مطرح شده است.
با توجه به این آسیب پذیری، استفاده از سیستم هایی نظیر وال مش بعنوان یک روش قابل اعتماد برای افزایش انسجام و مقاومت دیوار های جان پناه و پیرامون بالکن توصیه میشود. این روش با ایجاد لایه یکپارچه از ملات مسلح شده با مش الیاف و اتصال مناسب به بدنه دیوار، امکان توزیع تنش، کنترل ترکها و جلوگیری از جدا شدگی اجزا را فراهم میکند که باعث افزایش چشمگیر پایداری در برابر نیرو های جانبی و کاهش احتمال سقوط مصالح در زمان زلزله است.
ضوابط نشریه وال مش برای مهار لرزهای دیوار جان پناه و بالکن در ساختمان
بند 3-5 دستورالعمل «طراحی و اجرای ملات مسلح شده با مش الیاف شیشه» در نشریه وال مش، بطور اختصاصی به الزامات تقویت جان پناه و دیواره های بالکن میپردازد. این اجزا، اگرچه عضو باربر سازهای محسوب نمیشوند، اما در برابر نیرو های خارج از صفحه، ارتعاشات لرزهای و شتاب جانبی بسیار آسیب پذیرند. از آنجا که جان پناه و جداره بالکن در ارتفاع قرار دارند، هرگونه واژگونی یا شکست موضعی در زمان زلزله میتواند موجب ریزش مصالح و ایجاد خطرات جدی برای ساکنان و عابران شود. بند 3-5 ضوابط مشخص و دقیقی را برای مهار جان پناه با وال مش و کنترل رفتار لرزهای این بخشها تعیین میکند. این ضوابط به صورت تفصیلی و در قالب بخش های مجزا تشریح شده که شامل موارد زیر است:
تشخیص نیاز تقویتی و ارزیابی رفتار جان پناه و بالکن
اولین مرحله، ارزیابی رفتار لرزهای دیوار جان پناه و جداره های بالکن است. عواملی مانند ارتفاع آزاد دیوار، جرم واحد سطح، نوع مصالح به کار رفته، میزان پیوستگی با اعضای سازهای و شرایط قرارگیری در معرض باد، تعیین کننده نیاز به تقویت با روش نوین مهار دیوار هستند. هر دیواری که در برابر نیرو های خارج از صفحه پایداری کافی نداشته باشد، طبق دستورالعمل، باید تحت سیستم تسلیح سطحی قرار گیرد. استفاده از وال مش در جان پناه، در این مرحله به عنوان گزینه اصلی تقویت معرفی میشود؛ چرا که با ایجاد یک لایه مقاوم روی سطح دیوار، امکان تحمل نیرو های جانبی را فراهم میکند.
اصل پوشش کامل سطح دیوار با مش الیاف شیشه
بند 3-5 تاکید میکند که پوشش مش باید به صورت کامل و پیوسته روی سطح دیوار اجرا شود. این بدان معناست که هیچ بخش از جان پناه نباید بدون تقویت باقی بماند. مش الیاف شیشه داخل پلاستر سیمانی مدفون میشود و پوسته یکپارچهای ایجاد میکند که تنش ها را جذب و توزیع مینماید. در این روش، مهار دیوار جان پناه با وال مش تنها زمانی اثرگذار است که تمام سطح در معرض نیرو های جانبی، بدون قطع شدگی و با یک ضخامت یکنواخت پوشش داده شود. این پیوستگی ساختاری نقش کلیدی در جلوگیری از شکست یا جدایش لایه ها در زلزله دارد.
جزئیات هندسی نصب مش و الزام هم پوشانی ها
رعایت هم پوشانی مناسب در محل های اتصال دو قطعه مش در اجرای وال مش، یکی از قاطع ترین الزامات بند 3-5 است. شبکه الیاف باید با حداقل هم پوشانی مشخص اجرا شود تا انتقال تنش بین قطعات مختل نشود. فاصله تار های مش و نظم هندسی شبکه باید مطابق ضوابط باشد تا مقاومت کششی لازم فراهم گردد. در نواحی که احتمال تمرکز تنش بیشتر است، مانند نواحی باد خور یا بخش های بلندتر جان پناه، معمولا توصیه میشود هم پوشانی یا چگالی مش افزایش یابد تا پایداری لازم تامین گردد.
قرارگیری مش در پلاستر و الزامات ضخامت لایه سیمانی
مش فایبرگلاس باید به گونه ای در پلاستر قرار گیرد که نه در سطح بیرونی و نه در عمق بیش از حد مدفون نشود. ضخامت لایه پلاستر باید یکنواخت، کنترل شده و مطابق الزامات طراحی باشد تا مقاومت مناسبی ارائه دهد. اگر پلاستر سیمانی بیش از حد نازک اجرا شود، شبکه الیاف کارکرد تقویتی خود را از دست میدهد؛ اگر بیش از حد ضخیم باشد نیز چسبندگی و یکپارچگی سطح مختل میشود. این توازن ضخامت، ضامن عملکرد صحیح مهار جان پناه با وال مش در برابر بار های لرزهای است.
تقویت گوشهها، راس جان پناه و نواحی بحرانی
در بخش گوشه ها و لبه های آزاد دیوار، تنش ها معمولا متمرکز میشوند. بند 3-5 برای این نواحی الزام میکند که مش با هم پوشانی دو برابر یا لایه تقویتی تکمیلی نصب شود. لبه فوقانی جان پناه که معمولا آزاد است، باید بهصورت کامل با روش مدرن مهار دیوار پوشانده شود تا از گسیختگی ناشی از ارتعاشات زلزله جلوگیری گردد. همچنین در بالکنها، محل اتصال دیوار جانبی به لبه کف، یک ناحیه حساس است که نیازمند تقویت مضاعف برای جلوگیری از جداشدگی است.
جزئیات اتصال دیوار مسلح شده به اعضای سازهای
از مهم ترین اصول این بخش، نحوه انتقال نیرو ها از دیوار جان پناه به اعضای اصلی سازه است. صرفا تقویت سطحی کافی نیست؛ بلکه این روش باید به گونهای اجرا شود که پیوستگی با کف، تیر لبه و سایر عناصر سخت برشی برقرار گردد. این اتصال هم میتواند در قالب امتداد مش در محل اتصال باشد و هم در قالب اجزای کمکی نظیر نبشی وال مش، صفحه کوچک یا پیچ های مهاری. هدف این است که دیوار هنگام زلزله از پای خود جدا نشود و نیرو ها در تراز صحیح به سازه منتقل شوند.
طراحی ظرفیت مهاری و کنترل نیرو های وارد بر دیوار
روند تعیین ظرفیت مهاری در بند 3-5 مشخص شده است. ابتدا جرم دیوار جان پناه و میزان شتاب طراحی و محاسبه میشود؛ سپس نیرو های جانبی موثر در زلزله تعیین میگردد. بر اساس این نیرو ها، میزان مهار مورد نیاز برای روش نوین مهار دیوار انتخاب یا طراحی میشود. این ضوابط تضمین میکند که وال مش در جان پناه تنها یک پوشش معماری نباشد، بلکه نقش یک سامانه مقاومتی فعال را ایفا کند.
الزامات مربوط به مصالح مورد استفاده
نشریه وال مش ویژگی های مشخصی برای مش فایبرگلاس و پلاستر سیمانی ارائه میدهد. مش باید دارای مقاومت کششی کافی، دوام مناسب و پایداری در برابر رطوبت و عوامل محیطی باشد. پلاستر سیمانی نیز باید دارای دانه بندی مناسب، چسبندگی بالا و مقاومت کافی پس از سخت شدن باشد. کیفیت مصالح، اساس عملکرد صحیح مهار دیوار جان پناه با وال مش است و هرگونه ضعف در این قسمت میتواند کل سیستم را بی اثر کند.
کنترل کیفیت اجرا و آزمون های ضروری
در این بخش تاکید میشود که کنترل کیفیت باید در سه مرحله انجام شود:
- پیش از اجرا
- حین اجرا
- پس از اجرای کامل
کنترل ضخامت پلاستر، بررسی پیوستگی مش، کنترل مهارها و مشاهده هرگونه نقص احتمالی در محل از جمله اقدامات لازم هستند. هدف این است که این سیستم نه تنها به درستی نصب شود، بلکه در آزمون های عملی نیز عملکرد مطلوبی داشته باشد.
الزامات ویژه برای لبه بالکن و جان پناه های بلند
در جان پناه هایی که ارتفاع بیشتری دارند یا دیواره های بالکن که در معرض نیرو های خارج از صفحه شدید تری قرار میگیرند، تقویت ویژه مورد نیاز است. سیستم نوین مهار دیوار باید در این نواحی با دارای هم پوشانی بیشتر، پلاستر یکنواختتر و اتصالات مضاعف اجرا شود. جداشدگی و پیچش از خطرات اصلی در لبه بالکن هستند و اجرای صحیح این روش میتواند این آسیب ها را کنترل کند.
هماهنگی با سایر ضوابط طراحی و محدودیتهای اجرایی
این بند یادآور میشود که طراحی وال مش و اجرای آن باید همزمان با سایر ضوابط معماری و سازهای پروژه باشد. هرچند پیوست های لرزهای استانداردها ممکن است جزئیات کامل درباره جان پناه ارائه ندهند، دستورالعمل این سیستم با ارائه ضوابط تفصیلی، خلا های اجرایی را پوشش میدهد و روند دقیق اجرای مهار جان پناه با این روش را مشخص میکند.
ضوابط اجرای وال مش در دیوار های جان پناه و بالکن بر اساس نشریه 714
نشریه 714 در بند 12-4 به طور اختصاصی ضوابط اجرای دیوار های جان پناه و بالکن را تشریح میکند و اهمیت مهار لرزهای این اجزا را مورد تاکید قرار میدهد. دیوار جان پناه و دیواره های پیرامونی بالکن به دلیل قرارگیری در ارتفاع و قرار گرفتن در معرض نیرو های لرزهای و جانبی، از حساس ترین اجزای غیرسازهای ساختمان به شمار میروند. نشریه 714 ابتدا استفاده از وال پست بعنوان روش اصلی مهار دیوار را بیان میکند، ولی سپس استفاده از مش الیاف شیشه بعنوان جایگزین مطمئن و کارآمد معرفی میگردد. اجرای وال مش در جان پناه و بالکن به مهندسان این امکان را میدهد که ضمن حفظ عملکرد معماری و ظاهر سازه، پایداری لرزهای لازم را تامین کنند.
روش های تقویت دیوار جان پناه: روش سنتی و جایگزینی با روش مدرن
نشریه 714 در ابتدا به معرفی روش وال پست میپردازد که شامل نصب تیرچه ها یا ستون های تقویتی کوچک (پست) در امتداد دیوار جان پناه میشود تا در برابر بار های جانبی مقاومت ایجاد کند. اما در بند 12-4 تاکید شده که در بسیاری از شرایط، استفاده از مش الیاف شیشه میتواند جایگزین وال پست باشد. مزیت اصلی این روش، توزیع یکنواخت نیرو در سطح دیوار، کاهش تمرکز تنش و امکان اجرای آسان تر روی سطوح بلند و باز است. مهار دیوار جان پناه با وال مش از این منظر، سامانه مقاومتی یکپارچهای ایجاد میکند که ضمن کنترل تغییر مکان های افقی، از ترک های برشی و واژگونی دیوار جلوگیری میکند. انتخاب بین روش قدیم و روش نوین باید بر اساس تحلیل لرزهای و شرایط اجرایی پروژه انجام شود.
ارزیابی نیاز به وال مش در جان پناه و بالکن
نخستین گام در اجرای این سیستم، ارزیابی دقیق دیوار جان پناه یا بالکن است. عوامل کلیدی عبارتند از:
- ارتفاع آزاد دیوار
- ضخامت و نوع مصالح (بلوک، آجر، یا بلوک سبک)
- میزان پیوستگی با تیرها، کف و سایر اجزای سازهای
- طول و پهنای دیوار و وجود بازشو ها
- میزان در معرض بودن نیرو های لرزهای و باد
بر اساس این ارزیابی، تعیین میشود که دیوار نیاز به اجرای مهار جان پناه با وال مش دارد یا خیر. در دیوار هایی که ارتفاع و نسبت طول به ضخامت زیاد باشد، استفاده از روش نوین مهار دیوار الزامی است تا عملکرد لرزهای دیوار در زلزله حفظ شود.
اصول پوشش و نصب مش الیاف
یکی از اصول اساسی نشریه 714، اجرای پوشش کامل مش الیاف روی سطح دیوار جان پناه و بالکن است. مش باید:
- روی کل سطح دیوار اجرا شود
- به صورت پیوسته و بدون قطعی نصب گردد
- در داخل لایهای از پلاستر سیمانی قرار گیرد
این پوشش، پوسته سخت و مسلحی ایجاد میکند که توانایی جذب و توزیع نیرو های خارج از صفحه را دارد و از ترک های سطحی جلوگیری میکند. مهار دیوار جان پناه با وال مش در این مرحله به حداکثر اثرگذاری میرسد، زیرا تمام سطح دیوار تحت یک شبکه مقاومتی یکپارچه قرار میگیرد.
جزئیات گوشهها، کنجها و اطراف بازشوها
نشریه 714 تاکید میکند که گوشهها و اطراف بازشو ها نقاطی با تمرکز تنش بالا هستند. برای این نواحی باید:
- مش با هم پوشانی مضاعف اجرا شود
- در اطراف پنجرهها و درگاهها لایه های تقویتی اضافی اعمال گردد
- اتصال مش به گوشهها و لبهها مستحکم و یکنواخت باشد
این جزئیات موجب میشوند که نیرو های لرزهای بهصورت یکنواخت در سطح دیوار توزیع شده و از ایجاد ترک یا واژگونی جلوگیری شود.
ضخامت پلاستر سیمانی و قرارگیری مش
مش الیاف شیشه باید به گونهای در پلاستر سیمانی قرار گیرد که نه سطح بیرونی دیوار در معرض آسیب باشد و نه عمق بیش از حد مش، کارکرد تقویتی آن را کاهش دهد. ضخامت لایه پلاستر باید یکنواخت و مطابق استاندارد های طراحی باشد تا مقاومت لازم فراهم شود. اجرای پلاستر نازک یا غیر همگن باعث کاهش اثر مهار میگردد. این کنترل دقیق ضخامت و قرارگیری مش، پایه عملکرد موفق وال مش در جان پناه و بالکن است.
اتصال وال مش به سازه اصلی
از نکات کلیدی بند 12-4، جزئیات اتصال مش به اجزای اصلی ساختمان است. مش باید:
- در امتداد لبه دیوار به کف بالکن، تیر یا کلاف پیرامونی مهار شود
- در صورت لزوم از نبشیها، صفحات اتصال یا پیچ های مهاری استفاده گردد
- تضمین کند که دیوار جان پناه در هنگام زلزله از پای خود جدا نشود
این اتصال، رفتار یکپارچه دیوار را حفظ میکند و انتقال نیرو ها به سازه اصلی را تضمین مینماید.
کنترل کیفیت اجرایی
نشریه 714 بر اهمیت کنترل کیفیت در اجرای والمش تاکید دارد از جمله:
- بررسی ضخامت پلاستر و یکنواختی آن
- بررسی پوشش کامل مش و عدم وجود قطعی
- ارزیابی مهارها و نقاط اتصال
- پایش و بررسی هرگونه ترک یا جداشدگی
اجرای دقیق این کنترل ها تضمین میکند که سیستم مهار جان پناه با وال مش عملکرد مقاومتی خود را در برابر زلزله حفظ کند.
موارد ویژه برای دیوار های بلند و بالکن های پیش آمده
در دیوار های جان پناه بلند و بالکن های پیش آمده:
- مش باید با چگالی و هم پوشانی بیشتر نصب شود
- لبه های آزاد و محل اتصال دیوار به کف و تیر تقویت مضاعف شود
- هرگونه بازشو با لایه های تقویتی اضافی پوشش داده شود
این اقدامات موجب افزایش شکل پذیری و مقاومت دیوار در برابر نیرو های پیچشی و واژگونی میگردد.
اجرای وال مش در جان پناه و بالکن بعنوان جایگزین موثر برای والپست، روش مهندسی محور و کارآمد برای مهار لرزهای اجزای غیرسازهای محسوب میگردد. با رعایت اصول پوشش کامل، هم پوشانی مش، ضخامت مناسب پلاستر، تقویت گوشهها و اتصال مطمئن به سازه، سیستم نوین مهار دیوار میتواند مقاومت و پایداری دیوار جان پناه و بالکن را در برابر زلزله بطور قابل توجهی افزایش دهد. این روش علاوه بر ارتقای ایمنی، انعطاف پذیری اجرایی بالایی دارد و میتواند در پروژه های نوساز یا مقاوم سازی ساختمان های موجود بهطور موثر به کار گرفته شود.
تفاوت مهار لرزهای بالکن و دیوار جان پناه با وال مش و وال پست
بند 12-4 در نشریه 714، به روش های مختلف تقویت دیوار های جان پناه و بالکن در برابر نیرو های لرزهای میپردازد و ضمن معرفی والپست بهعنوان روش مرسوم، استفاده از مش الیاف شیشه یا وال مش در جان پناه را بعنوان جایگزین انعطاف پذیر توصیه میکند. هر دو روش با هدف افزایش مقاومت لرزهای دیوار های غیرسازهای طراحی شدهاند، اما تفاوت های قابل توجهی در عملکرد، جزئیات اجرایی و انعطاف پذیری دارند که شناخت آنها برای انتخاب بهترین راهکار ضروری است.
وال پست، بعنوان یک روش تقویت خطی، عمدتا شامل تیرچه ها یا ستون های کوچک نصب شده در امتداد دیوار جان پناه میشود. این عناصر بصورت نقطهای و متمرکز عمل کرده و نیرو های جانبی را به سازه اصلی منتقل میکنند. این روش در دیوار های کوتاه یا دیواره های با بازشو محدود، میتواند مقاومت مناسبی ایجاد کند، اما در دیوار های بلند یا جان پناه های دارای بازشو های متعدد، نقاط بین پستها ممکن است تحت تمرکز تنش قرار گرفته و احتمال ایجاد ترک های موضعی افزایش یابد.
در مقابل، مهار جان پناه با وال مش بهصورت یک پوشش پیوسته و یکپارچه عمل میکند. شبکه مش فایبرگلاس در داخل پلاستر مدفون میشود و پوسته مقاومی روی سطح دیوار ایجاد میکند که نیرو های افقی و تغییر مکان های نسبی را بطور یکنواخت توزیع میکند. این روش امکان تقویت گوشهها، اطراف بازشوها و لبه های آزاد را با هم پوشانی و تقویت مضاعف فراهم کرده و از واژگونی یا شکست موضعی دیوار جلوگیری میکند. به دلیل ماهیت پوششی، اجرای وال مش در جان پناه نسبت به روش های سنتی در دیوار های بلند، دیواره های بالکن پیش آمده و سطوح پیچیده راحتتر است و نیاز به اتصالات مکانیکی یا عناصر سخت افزاری اضافی کمتر دارد.
از لحاظ رفتار لرزهای، والپست نیروی جانبی را به نقاط مشخص منتقل میکند و ظرفیت آن محدود به محل نصب پستها است، در حالی که روش نوین با ایجاد یک سطح مسلح یکپارچه، کل دیوار را در برابر نیرو های خارج از صفحه مقاوم میسازد و احتمال ایجاد نقاط ضعف در سطح دیوار را کاهش میدهد. همچنین سیستم نوین، شکل پذیری و جذب انرژی لرزهای بالاتری ارائه میدهد و در شرایطی که دیوار های جان پناه و بالکن در معرض شتاب زلزله شدید قرار دارند، عملکرد موثرتری از خود نشان میدهد. درمجموع، تفاوت های اصلی این دو روش در موارد زیر خلاصه میشوند:
| تفاوت در مهار دیوار جان پناه | وال پست | وال مش |
| ماهیت تقویت | خطی و نقطهای | سطحی و پیوسته |
| توزیع نیرو | تمرکز نیرو در نقاط مشخص | توزیع یکنواخت نیرو روی سطح دیوار |
| انعطاف پذیری | مناسب دیوار کوتاه و بازشو محدود | مناسب دیوار های بلند، بازشو دار و گوشه های پیچیده |
| نیاز به عناصر مکانیکی | اتصال مستقیم به سازه و قطعات سخت افزاری | نیاز کمتر و اجرای آسانتر |
| شکل پذیری و جذب انرژی لرزهای | شکل پذیری کمتر و احتمال ترک و واژگونی | عملکرد بالاتر و کاهش احتمال ترک و واژگونی |
مزایای استفاده از وال مش در جان پناه
استفاده از این روش به عنوان یک روش کارآمد برای مهار لرزهای اجزای غیرسازهای ساختمان، مزایای متعددی دارد که اجرای آن را نسبت به روش های سنتی برجسته میکند. از مهم ترین مزایا، سهولت اجرا است. اجرای روش مدرن نیازمند نصب المان های مکانیکی یا تیرچه های تقویتی پیچیده نیست و تنها با قرار دادن شبکه مش در داخل پلاستر، سطح دیوار بهطور یکنواخت مسلح میشود. این روش، امکان تقویت دیوار های بلند، گوشهها و دیواره های بالکن پیش آمده را بدون ایجاد اختلال در سایر مراحل ساخت فراهم نموده و فرآیند اجرا را برای مهندسان و پیمانکاران سادهتر میکند.
مزیت دیگر این روش، سرعت بالای اجرای آن است. برخلاف وال پست که نصب المان های خطی و اتصال آنها به اعضای سازهای زمانبر است، این سیستم مدرن با ماهیت پوششی و یکپارچه، فرآیند مقاوم سازی دیوار را تسریع میکند. شبکه مش آماده شده به راحتی روی سطح دیوار نصب میشود و با پوشش پلاستر سیمانی کامل، مقاومت لازم ایجاد میگردد. این روند باعث کاهش زمان اجرایی و تکمیل سریعتر پروژه میشود و از ایجاد تاخیر در سایر مراحل ساخت جلوگیری میکند.
کاهش هزینه های اجرایی نیز از مزیت های دیگر آن است. با توجه به اینکه نیاز به قطعات فولادی یا بتنی اضافی و پیچ و مهره های نصب کاهش مییابد و اجرای سریعتر صورت میگیرد، هزینه نهایی پروژه نسبت به استفاده از روش سنتی کمتر میشود. عملکرد مقاومتی یکپارچه این روش موجب کاهش خطر آسیب، ترک یا گسیختگی دیوار در طول زمان میشود و هزینه های نگهداری و تعمیرات پس از اجرا را نیز کاهش میدهد. بنابراین، اجرای مهار دیوار جان پناه با وال مش هم از لحاظ اقتصادی و هم از لحاظ ایمنی، گزینه بهینهای برای ساختمان های نوساز و مقاوم سازی ساختمان های موجود است.
جمع بندی
وال مش در جان پناه یکی از الزامات حیاتی در افزایش ایمنی و مقاومت لرزهای ساختمانها به شمار میرود. دیوار جان پناه و دیواره های بالکن به دلیل قرارگیری در ارتفاع و حساسیت به نیرو های افقی و لرزهای، در صورت عدم تقویت مناسب میتوانند خطر واژگونی یا ترک های شدید ایجاد کنند که علاوه بر آسیب سازهای، تهدید جدی برای ایمنی ساکنان و عابران محسوب میشود. استفاده از وال مش در جان پناه، ضمن ایجاد یک شبکه مسلح پیوسته و یکپارچه، امکان توزیع یکنواخت نیرو های لرزهای روی سطح دیوار را فراهم میکند و نقاط بحرانی مانند گوشهها، لبهها و اطراف بازشوها را بهطور قابل توجهی تقویت مینماید.
اجرای مهار جان پناه با وال مش به دلیل سهولت نصب، سرعت بالاتر و هزینه کمتر نسبت به روش های سنتی، علاوه بر ارتقای عملکرد لرزهای، مزایای اقتصادی و اجرایی نیز به همراه دارد. رعایت ضوابط نشریه وال مش و نشریه 714، از جمله پوشش کامل مش الیاف، هم پوشانی مناسب شبکه، ضخامت یکنواخت پلاستر و اتصال صحیح به اعضای سازهای، تضمین میکند که سیستم مقاومتی بهطور کامل عملکرد خود را در برابر نیرو های لرزهای ارائه دهد.
در نهایت، مهار دیوار جانپناه با وال مش، روشی کارآمد، ایمن و اقتصادی است که میتواند در پروژه های نوساز یا مقاوم سازی ساختمان های موجود بهکار گرفته شود و ضمن افزایش ایمنی، طول عمر سازه و بهره وری فضا های بالکن و جان پناه را ارتقا دهد. استفاده از این روش، با ترکیب مزایای تکنیکی و اجرایی، راهکار جامعی برای تضمین عملکرد لرزهای اجزای غیرسازهای ساختمان ارائه میدهد و نقش کلیدی در بهبود ایمنی و پایداری ساختمان ها ایفا میکند.