آزمایش تعیین درصد افزایش طولFRP، یک روش برای تعیین کمیت ویژگیهای تغییر شکل مواد پلیمری تقویتشده با الیاف (FRP) تحت بارگذاری کششی است. تست تعیین درصد افزایش طولFRP، شامل قرار دادن نمونههایی با ابعاد استاندارد از انواع محصولات FRP از جمله کامپوزیتها و میلگردهاFRP ، در معرض نیروهای کششی کنترل شده در یک دستگاه آزمایش است. همانطور که نیرو به تدریج اعمال میشود، به طور دقیق کشیدگی یا کشش نمونههای FRP تا رسیدن به شکستگی یا یک حد از پیش تعیین شده، توسط گیج تعبیه شده در ماشین آزمایش، گزارش و ثبت میشود. دادههای حاصل شده از آزمایش تعیین درصد افزایش طولFRP، توانایی مواد و محصولات FRP را برای مقاومت در برابر تغییر شکل، مشخص میکند و اطلاعات دقیقی را در رابطه با شکل پذیری و انعطاف پذیری آن ارائه میدهد. مهندسین، با تحلیل دقیق این دادهها، میتوانند عملکرد و رفتار انواع محصولات FRP تحت شرایط مختلف را بهتر درک کنند و با بهرهگیری از آنها، متناسب با نیازهای کاربردی در زمینه مقاومسازی، نوع مناسبی از کامپوزیت یا محصول FRP را انتخاب نمایند.
تست درصد ازدیاد طول FRP
این روش آزمون (ASTM D7205) برای ایجاد اطلاعات مقاومت کششی و ازدیاد طولی طراحی شده است. از یک تست کشش، داده های مختلفی بدست می آید که برای اهداف طراحی مورد نیاز است. عوامل مرتبط با مصالح که بر پاسخ کششی میلگردها تأثیر می گذارند و باید گزارش شوند شامل موارد زیر است: مواد تشکیل دهنده، میزان حفره ها، درصد حجمی آرماتورها و روش های ساخت.
به طور مشابه، عوامل آزمون مربوط به پاسخ کششی میلگردها شامل تهیه نمونه، شرایط نمونه، محیط آزمایش، تراز کردن نمونه و سرعت آزمایش می باشد. خصوصیاتی که ممکن است از این روش بدست آید شامل موارد زیر است:
- مقاومت کششی نهایی
- کرنش نهایی کششی
- مدول الاستیک یال کششی
- منحنی تنش – فشار
این روش آزمون خصوصیات کششی شبه استاتیک و خواص کششی میلگردهای کامپوزیت ماتریس پلیمر مقاوم سازی شده با الیاف (FRP) را تعیین می کند که معمولاً به عنوان اعضای کششی در بتن مسلح، پیش تنیده یا پس کشیده استفاده می شود.
المان های خطی مورد استفاده برای مقاوم سازی بتن با سیمان پرتلند بسته به نوع کاربرد میلگرد یا تاندون گفته می شود. این روش آزمون در محدودیت های ذکر شده در روش برای کلیه این مدل از مقاوم سازی کننده ها قابل اجرا است. به طور کلی، میلگردها دارای مقطع عرضی توپر و الگوی منظمی از عاج های سطحی هستند که باعث ایجاد اتصال مکانیکی بین میلگرد و بتن می شود. مقادیر مقاومت ارائه شده توسط این روش نقاط مقاومت استاتیک کوتاه مدت هستند که برای بارگذاری استاتیک یا خستگی حساب نمی شوند.